Fai máis de tres décadas Carole Pateman (1988) identificaba dúas institucións fundacionais do Contrato Sexual e a suxeición feminina: o matrimonio e a prostitución, as mulleres privadas e as públicas. As privadas aseguraban a descendencia do home no marco da unión matrimonial e, por tanto, non deben nin poden ser de acceso público. As segundas, definidas como públicas, garanten o privilexio patriarcal de dispoñibilidade sexual dunha muller en calquera momento e ocasión. Fronte á muller privada-boa, consagrada ao esposo, á familia e cunha proxección pública da súa honra e dignidade estreitamente vinculada ao interdicto da súa liberdade sexual, a muller pública-mala construíuse como un oposto e complementario sexualizado. Pero, como sinala Ekis Ekman (2013), a industria gestacional rompeu ese binarismo para reinventarse un novo modelo: a muller “pública” boa, unha solidaria gestante que cede o seu corpo, a súa capacidade reprodutiva, pon en risco a súa saúde e asume empáticamente as secuelas físicas e psicolóxicas dunha hiperhormonación, un embarazo e un parto para cumprir os desexos de paternidade/maternidade de persoas descoñecidas cedendo, a través dunha empresa intermediaria, a custodia e filiación das súas fillas/os.