Contido principal do artigo

Mª Dolores Cotelo Guerra
Universidade da Coruña (Galicia-España)
Vol. 02 Núm. 08 (2009), Traxectorias e retos, Páxinas 87-119
DOI: https://doi.org/10.17979/ams.2009.02.08.839
Recibido: xuño 30, 2015
##submission.howToCite##

Resumo

Ao longo do último terzo do século XIX a loita antituberculosa foise acentuando en todos os países europeos como medida de protección á infancia que se atopaba en período curable e non propagable da enfermidade. Vanse fundando establecementos destinados a este fin, como por exemplo, os sanatorios marítimos -con gran presenza e importancia en moitos países europeos- para combater e destruír na medida do posible o bacilo da tuberculose. En 1910 España abre por primeira vez establecementos deste tipo, con cargo ao Estado, nos antigos lazaretos de Pedrosa (Santander) e Oza (A Coruña), reconvertidos a partir de entón en sanatorios marítimos para nenos e nenas pretuberculosos, que serían enviados polos concellos, deputacións, asociacións benéficas e particulares para beneficiarse do que se denominaba cura hixiénica; é dicir, aire puro, sol, mar, boa alimentación e repouso. A todo isto engadíase un programa de instrución ao aire libre, perfectamente compatible cos tratamentos médicos impostos polo seu estado delicado de saúde. Se algo caracterizaba a este tipo de establecementos era a combinación perfecta de medicina e pedagoxía.

Descargas

Os datos de descargas todavía non están dispoñibles.

Detalles do artigo